Historia LC

W 1976 roku urodził się John Fisher. Od dzieciństwa fascynował go kosmos, pozaziemskie formy życia i nowoczesne technologie. W szkole nie był prymusem, ale z naukami ścisłymi radził sobie dobrze. Po skończeniu szkoły średniej wstąpił na uniwersytet stanowy. Uzyskał dyplom i dostał pracę w małym prywatnym laboratorium. Na zarobki nie narzekał, ale czuł, że nie jest w swoim żywiole. Nie odpowiadał mu los naukowca, który wykonuje banalne analizy dla wielkich koncernów. Wprawdzie nie miał umysłu wielkiego wynalazcy, ale chciał zapoczątkować coś wielkiego, wynieść ludzkość w kosmos. Wiedział, że sam tego nie dokona, nie miał środków na stworzenie własnego ośrodka badawczego. Posiadał jednak coś bardziej wartościowego: zapał, pomysły oraz wiarę, że uda mu się zrealizować marzenia. W ciągu kilku miesięcy znalazł dziesięciu sponsorów wśród znanych i bogatych przemysłowców. Stworzył zgrany i operatywny zespół badawczy. W 2002 roku, mimo młodego wieku, założył i stanął na czele Lunar Corporation. Korporacja rozwijała się bardzo dynamicznie. W latach kryzysu 2012-2014 przejęła amerykańską agencję NASA oraz nabyła prawa do większości patentów dotyczących kosmonautyki. W 2025 roku podjęto prace nad budową pierwszego miasta orbitalnego. W 2034 spełniło się jedno z marzeń Johna Fishera - powstało Orbital City I. 

Niestety, sytuacja na Ziemi nie była najlepsza. Napięcia polityczne i pogłębiający się kryzys spowodowały, że wielu bogatych ludzi oferowało spore sumy w zamian za możliwość przeniesienia się do orbitalnego miasta. W ciągu kilkunastu miesięcy na orbitę wyemigrowało wiele rodzin, a uzyskane środki finansowe pozwoliły na rozpoczęcie budowy Orbital City II. Jednocześnie w ramach projektu Luna założona została pierwsza stała baza na Księżycu. W 2040 roku, kiedy wojna wydawała się już nieunikniona, zrezygnowano z budowy Orbital City II, a powstałe wcześniej komponenty przetransportowano na Księżyc. Ze względu na sytuację polityczną i nasilający się kryzys gospodarczy tylko posiadanie samowystarczalnej kolonii z dala od Ziemi wydawało się sposobem na przeżycie. 

Prace nad budową miasta księżycowego postępowały bardzo szybko. Kolejne sektory mieszkalne Luny zaraz po ukończeniu zostawały zasiedlane przez nowych mieszkańców. Gdy w 2048 roku wybuchła Wielka Wojna, całą ludność Orbital City I przeniesiono na Lunę. Lunar Corporation zerwała wszelkie kontakty z Ziemią i rozwijała się od tej pory jako osobna społeczność. Władzę nad nią sprawował 10-osobowy rząd wywodzący się z Rady Nadzorczej korporacji. Sędziwy już John Fisher został mianowany Prezydentem. 

Niestety, nie wszystko układało się pomyślnie. Kilka lat w izolacji uwidoczniło wady struktury społecznej Luny. Większość jej mieszkańców stanowili ludzie zamożni, przyzwyczajeni do wygodnego trybu życia. Tymczasem na Lunie zmuszeni byli żyć w prymitywnych warunkach i wykonywać ciężką fizyczną pracę. Złą sytuację pogłębiał również drastyczny spadek przyrostu naturalnego oraz fakt, że 90% noworodków było dziewczynkami. Z czasem zaczął obowiązywać matriarchat. W matriarchalnym społeczeństwie nieliczni mężczyźni cieszyli się wielkim poważaniem, ale nie byli dopuszczani do sprawowania władzy w państwie. Po śmierci Fischera wszystkie miejsca w Radzie Nadzorczej zostały obsadzone kobietami. Kobiety postanowiły trzymać się z dala od konfliktów na Ziemi i stworzyć odrębną społeczność żyjącą bez przemocy. 

Powstał nowy ład i stopniowo przyjmowała się nowa filozofia - człowiek wart był tyle, ile korzyści mógł przynieść swojej społeczności. Miejsce każdej obywatelki w społeczeństwie określała jej wiedza, pracowitość i umiejętności. Stworzono system edukacji, w którym dziewczynki po wstępnym nauczaniu przechodziły serię testów sprawdzających uzdolnienia. Od tego momentu każda z nich kształcona była w kierunku zgodnym z jej predyspozycjami oraz potrzebami kolonii. Najważniejsze miejsce wśród obywatelek kolonii zajęły kobiety naukowcy. To głównie od nich zależała przyszłość kolonii, która od momentu odcięcia się od Ziemi borykała się z wieloma problemami. Powołano do życia kilka grup badawczo - naukowych. Rozpoczęto też systematyczne badania powierzchni Księżyca. 

Już po kilku miesiącach Instytut Badawczy Luny mógł pochwalić się kilkoma sukcesami. Opracowano wiele technologii koniecznych do przetrwania i rozwoju kolonii. W roku 2061 podczas jednej z wypraw geologicznych natknięto się na system jaskiń o wysokim poziomie promieniowania. Szczegółowe badania doprowadziły do odkrycia podziemnej, opuszczonej bazy Obcych. Wiadomość o istnieniu takiej bazy wstrząsnęła mieszkańcami kolonii. Natychmiast powołano specjalny zespół, na czele którego stanęła prof. Atomi Hakura. Aby ułatwić badania, w pobliżu jaskiń zbudowane zostało prowizoryczne laboratorium. Badania trwały wiele lat, a laboratorium rozrastało się, by po pewnym czasie stać się odrębną kolonią zwaną LUNA II. 

W tym czasie dokonano jeszcze jednego znaleziska wskazującego na istnienie Obcych. Na obrzeżach Mare Imbirum odkryto wrak ich statku. Badania pojazdu pozwoliły stwierdzić, że korzystał on z nieznanej formy napędu. Do prac nad tym napędem Atomi Hakura wyznaczyła zespół składający się z najlepszych specjalistek z dziedziny fizyki cząstek. Po sześciu latach intensywnych prac zespołu wynaleziono napęd antygrawitacyjny. 

Badawczynie z Luny i Luny2 zajmowały się nie tylko pozaziemską technologią. Poświęciły się również badaniom nad znalezionymi w 2070 roku kryształami o specyficznych właściwościach. Główną ich cechą była bardzo duża szybkość wzrostu w silnym polu magnetycznym oraz możliwość absorpcji materiałów ze zwykłego gruntu. Dzięki tym badaniom rozwinięto tanią metodę wytwarzania elementów konstrukcji pojazdów i budynków. 

Pod koniec lat 70 prof. Atomi Hakura zajęła się nowym projektem. Była ona prekursorką planu terraformowania Marsa. W 2085 roku został wysłany na Marsa pierwszy bezzałogowy statek korzystający z napędu antygrawitacyjnego, mający na celu zebranie wiadomości o czerwonej planecie. W 2090 roku wysłano kolejne statki w kierunku Marsa z misją przekształcenia go w planetę nadającą się do życia. Projekt został przewidziany na około 100 lat ziemskich. 

Tymczasem zespół nadal pracujący nad technologią Obcych odkrył w 2098 roku zasady działania tarcz magnetycznych. Umożliwiło to zbudowanie załogowych statków kosmicznych, zdolnych do przeniesienia ludzi na inne planety bez narażania ich na promieniowanie kosmiczne. Plan przesiedlenia kolonii na Marsa zaczynał nabierać szans powodzenia. 

W ciągu następnych 50-ciu lat z Księżyca startowały w kierunku Marsa statki z zakładami do terraformowania planety. W wyniku efektu cieplarnianego temperatura została podniesiona do -15 stopni Celsjusza i stale wzrastała. Zgodnie z planem w ciągu najbliższych 20 lat miały stopnieć czapy lodowe, zasilając planetę wodą. 

Cały wysiłek kolonii skierowany był na budowę nowego domu, gdy w 2150 roku nadeszła hiobowa wieść. Ziemia, w wyniku toczonej na niej wojny, utraciła stabilność i grozi jej kosmiczna katastrofa. Księżyc również ulegnie zagładzie. Ewakuację należy przeprowadzić natychmiast. Jednak do szybkiego wybudowania floty dla wszystkich kolonistów nie wystarczą zasoby znajdujące się na Księżycu. Potrzebne są surowce, które znajdują się na Ziemi